เรื่อง : Jim Zub
ภาพ : Anoy Surianoวางจำหน่าย : ตุลาคม 2013
สำนักพิมพ์ : IDW Publishing
แจ็ค นาม ของซามูไรผู้เป็นปรปักษ์กับปีศาจจอมมารอากู แจ็คเกือบปราบปีศาจอากูสำเร็จนับต่อหลายครั้งด้วยดาบเวทมนตร์ เขาเดินทางข้ามผ่านดินแดนอันแห้งแล้ง ต้องฝ่าลมกระโซกแรง
แจ็ค สวมผ้าคลุมป้องกันที่เหมาะสมสำหรับการเดินทางอันแสนยาวไกลครั้งนี้ หาหนทางกลับบ้าน สู่อดีตที่ห่างไกล เพื่อยับยั้งโลกในอนาคตที่ปกครองโดยปีศาจอากู
ซามูไรแจ็ค กับ ด้ายแห่งกาลเวลา
แจ็คมาถึงเป้าหมาย พร้อมกับสัมภาระที่แบกระหว่างทาง
แจ็ค: ข้ามาหาโหร Soule เพื่อขอความใคร่รู้จากท่านผู้นั้น
Soule: ข้าเอง เจ้าก็คือซามูไรที่ถูกขนานนามว่า"แจ็ค"สินะ ข้ารู้อยู่แล้ว เจ้าช่างโชคร้ายเสียจริงการเดินทางของท่านต้องสูญเปล่า ถึงแม้ข้าจะให้ข้อมูลแก่เจ้าไป แมงป่องต้องสาปผู้เฝ้าแดนทะเลทรายที่แผดระหุจะมาฆ่าเจ้า ทันทีที่ก้าวเท้าออกไป
แจ็คยิ้มพร้อมเผยสัมภาระที่ตนพกพาด้วย มันคือซากแมงป่องที่โหรผู้นี้กล่าวถึง
แต่โหรเหมือนจะรับรู้อยู่แล้ว จึงเริ่มบอกข้อมูล ข้อมูลที่จะพาแจ็คกลับไปสู่อดีต
Soule: เยี่ยม ฉลาดใช้ได้ งั้นมาเข้าเรื่องกันเลย ข้ารู้จักเจ้าดี แล้วก็ภารกิจเจ้าด้วย เจ้านักรบ เจ้าหวังจะกลับไปช่วงเวลาของเจ้าเพื่อทำลายพ่อมดปีศาจอากูเพื่อเปลี่ยนอนาคตหรือก็คือปัจจุบันของพวกเรา สำหรับเรื่องนี่แล้วเจ้าต้องหาเวทมนตร์ที่ทรงพลังทรงพลังอย่างด้ายแห่งกาลเวลา!
Soule: ตอนที่จักรวาลยังสร้างอยู่ พระเจ้าได้ทำเครื่องหมายช่วงเวลาด้วยสิ่งประดิษฐ์ที่รู้จักกันในนามเชือกแห่งอีออนส์ หากเชือกมันป่านก็จะมีผลถึงประวัติศาสตร์...ตอนที่อากูต้องการเรียนศาสตร์การเดินทางข้ามเวลาอากูจึงออกตามหาและได้ขโมยเชือกแห่งอีออนส์จากสวรรค์ ครั้นเมื่อกอบโกยความรู้กาลเวลาโดยสมบูรณ์ ก็ได้ฉีกเชือกออกเป็นเสี่ยงๆเพื่อไม่ให้ใครก็ตามถัดจากมันนำไปใช้ประโยชน์ได้อีก เว้นเสียแต่ว่าอากูไม่ได้ตระหนักถึงเส้นใยที่ถูกทิ้งไว้ ด้ายแห่งกาลเวลานั้น ยังมีเวทมนตร์ข้ามกาลเวลาหลงเหลืออยู่ หากเจ้าหากได้ด้ายเส้นหนึ่งแล้ว ด้ายเส้นนั้นจะพาเจ้าไปหาเส้นอื่นๆด้วย หากเจ้าค้นหามันครบ เจ้าสามารถย้อนเปลี่ยนมันเป็นเชือก แล้วเชือกก็จะย้อนนำพาเจ้ากลับไปยังช่วงเวลาของเจ้า
"เส้นด้ายที่ใกล้ที่สุดทอดห่างไกลออกไปสุดผืนแดนทะเลทราย มุ่งหน้าไปทิศตะวันตก ที่นั่นเจ้าจะเจอหลุมทางเข้า เมื่อเข้าไปข้างใน เจ้าจะเจอรางวัล"
ซามูไร แจ็ค เดินมาถึงจุดหมายที่โหรบอก แล้วพบกับหลุมที่มีใยแมงมุมกั้นอยู่
แจ็คตกใจเมื่อได้ยืนเสียจากปากทางเข้า ยามเฝ้าประตูนั้นเอง
ยามเฝ้า: อย่ามัวยืนแอ้งแม้งตรงนั้นสิ!
แจ็ค: ต้องขออภัยด้วย?
ยามเฝ้า: เจ้าก็อย่ามาเตร็ดเตร่แถวนี้ซี่ นี่คือทางเข้าศึกสังเวียนของเหล่านักรบ เจ้าเป็นนักรบรึเปล่าห๊ะ?!
แจ็ค: ใช่แล้ว แน่นอนอยู่แล้วครับ
ยามเฝ้า: ถ้างั้นนี่ก็คือทางเข้าของเจ้าเข้าใจมั้ย?!
แจ็ค: อืม ครับ ยังไงก็ กรุณาหยุดตะโคกได้ไหมครับ
ยามเฝ้า: หยุดตะโคกเรอะ?!เอ็งไม่มีสิทธิ์สั่งข้าว่าต้องทำนู้นนี่นั้น!คิดจะขู่กันเรอะ ถ้าขู่ข้าจะกระทืบเจ้า ข้าเองก็มีเทคนิคต่อสู้นะเฟ้ย แกเตรีย__
แจ็คเริ่มรำคาญยามเฝ้าที่พล่ามไม่หยุดเลยแขกไปหนึ่งดอก
แจ็คแหงนหน้ามองลงไปในในหลุมหวังสำรวจทางเข้าก่อน ทว่าเแจ็คไปเหยียบพื้นแตกไม่เต็มฝ่าเท่าจึงสะดุดลงไปในใยที่ช่วยชะลอความเร็วจนถึงพื้นได้อย่างปลอดภัย
แจ็คสำรวจมองไปรอบๆเห็นเหล่าผู้คนประหลาด หันสายตาจากกิจกรรมที่ทำอยู่มองมาทางเขา
แจ็ค: ที่นี่ที่ไหน
Dreezun: ที่นี่ก็ฉันเป็นเจ้าของนะ ฉันDreezun เจ้าคงเป็นแกลดดิเอเตอร์คนล่าสุดของฉัน เซอร์ไพรส์
แจ็ค: แกลดดิเอเตอร์เหรอ?เปล่า ก็คือ ขอกราบอภัยที่ลุกล้ำที่ของท่าน แบบว่าต้องมีเรื่องผิดพลาดแน่ๆ
Dreezun: เจ้าเข้ามา ทางเข้านักรบไม่ใช่เรอะ?นั่นก็แปลว่าแกเป็นนักรบคนล่าสุดของเรา
แจ็ค: เดียวก่อน นั่นไม่ใช่ทางเข้า มันเป็นกับดัก!
Dreezun: จะเรียกอะไรก็เรื่องของเจ้า แต่เจ้าก็ต้องสู้อยู่ดีคุณผมหางม้า
แจ็คเห็นด้ายกาลเวลาติดกับใยที่ Dreezun พัก
ไม่มีทางเลือกเพื่อเป้าหมาย แจ็คก็ต้องตามน้ำไป
แจ็ค: ข้าเข้าใจแล้ว ข้าพร้อมที่จะสู้หากมันจำเป็น
เหล่าลูกค้าของ Dreezun ต่างดีใจที่ได้เห็นการต่อสู้มันส์ๆ
Dreezun: ยอดเยี่ยม เจ้าต่อสู้แกลดดิเอเตอร์คนอื่นๆจนกว่าพวกเค้าทั้งหมดจะเป็นฝ่ายพ่ายหรือเจ้าที่จะเป็นฝ่ายเสร็จ เลือกคู่ต่อสู้ได้เลย คุณผมหางม้า
แจ็คคิดดูดีๆแล้วหากสู้ไปทีละตน ตัวเองจะเป็นฝ่ายอ่อนแอลงเรื่อยๆแล้วก็อาจถูกตนที่สี่ ตนที่ห้าปราบไม่มีทางชนะ จึงตัดสินใจโอกาสเดียวที่จะชนะคือให้แกลดดิเอเตอร์ทั้งหมดเข้ามาสู้พร้อมกันเลย
Dreezun ไม่อยากเชื่อเมื่อแจ็คเอ่ย แต่เมื่อยืนกรานและเห็นลูกค้าตนเห็นด้วย จึงยอมพร้อมแสดงสีหน้าเหยียดหยามถึงความโง่เขลา
การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น คู่ต่อสู้ทั้งหมดตะโจนเข้าใส่แจ็คทันที
แจ็คเริ่มพลิกแพลงเริ่มใช่คู่ต่อสู้เป็นเครื่องกำบังหนามกระสุน และก็แอบสงสารอยู่หน่อย
และได้ใช้ดาบปลัดกระสุนเมื่อโดนยิงเข้าใส่ไปโดนคู่ต่อสู้คนอื่นสองคน
แจ็คมุ่งหน้าเข้าไปฟันหุ่นยนต์ผ่าเป็นสองซีก
สองคนที่เหลือโกรธตัดจึงพุ่งเข้าหาแจ็คพร้อมๆกัน หวังจัดการให้อยู่หมัด
แจ็คก็แค่กระโดดหลบสองคนนั้นก็ชนกันเองจนสลบไป ส่วนคู่ต่อสู้คนอื่นๆก็ดูท่าจะไม่ลุกสู้กันต่อ
คนดูต่างตะโกนเรียกชื่อแจ็คว่าผมหางม้าตาม Dreezun อย่างเชิดชู
แจ็คจึงหันดาบไปทาง Dreezun เพื่อสะสางเรื่องสุดท้าย Dreezun โกรธจัดมาก
แจ็ค: ข้าล้มนักรบท่านหมดแล้ว Dreezun
Dreezun: ยังไม่หมด ข้านี่แหละจะขยี้เจ้าเอง!
แจ็คจ้องเขม็งตอบสายตาที่ดุประทุษร้ายของDreezun
แจ็ค: หากท่านหวังจะสู้ ข้าก็ยินดี
ลูกค้าที่ร้านต่างลุ้นระทึกกับการติดใจ Dreezun สุดท้ายแล้ว Dreezun ก็ไม่สามารถข่มสายตาจริงจังของแจ็คได้ จึงยอมแพ้ไป
Dreezun: ไม่ล่ะกัน ข้าเห็นชัดแจ้งแล้วว่าท่านมีหัวใจนักรบล้นพ้น ท่านก็ถือชนะข้าแล้วเหมือนกัน ท่านผมหางม้า
Dreezun ลงไปทรุดทำหน้าจะร้องไห้ ในขณะที่แจ็คเดินไปคว้ารางวัลของตนด้ายแห่งกาลเวลาเส้นแรกของเขา ในขณะที่ลูกค้่าประจักษ์ถึงความแข็งแกร่ง เจ้ากระบองเพชรผู้ใช้หนามเรียกขอปฐมพยาบาลเบื้องต้น
และได้ใช้ใยปืนป่ายออกไป
หนทางถึงจะยาวไกล แต่ข้าจะไม่ไขว้เขว ภารกิจการตามหาด้ายแห่งกาลเวลายังคงดำเนินต่อไป
แจ็คออกเดินข้ามแดนทะเลทรายออกเพื่อมุ่งหาด้ายเส้นต่อไปด้วยความหวังอันเปี่ยมล้นที่จะได้กลับบ้าน เพื่อปราบจอมมารอากูในอดีตและเปลี่ยนแปลงอนาคต
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น