Sayonara Ryuusei Konnichiwa Jinsei บทที่1

บทที่ 1

ความตายและชีวิตใหม่

(-Death and Life-)

นี่เป็นเรื่องราวชีวิตและความตายของมังกร

ท้องฟ้าในยามราตรีช่างงดงามยิ่งนัก ข้าคิดในขณะที่เหงนหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว หากลองคิดกลับไปดูแล้วเป็นเวลาที่เนิ่นนานนักที่ข้ารู้สึกสงบใจได้ถึงเพียงนี้เพียงแค่มองดูท้องฟ้าเท่านั้น ขณะที่ข้าละสายตาจากการมองบนฟากฟ้า ตัวข้าเห็นเงามนุษย์เจ็ดคนไร้อางอายก้าวเท้าเข้ามาในถิ่นข้า ผู้กล้าทั้งเจ็ด ผู้กล้าแต่ละคนนั้นต่างถือครองพลังและสติปัญญา ที่สามารถทำให้เหล่าปีศาจ สัตว์ประหลาดเสียวสันหลังวาบได้ ข้างหลังผู้กล้ามีกองทัพทหารราวๆ หนึ่งพันคนเตรียมพร้อมที่จะสังหารสัตว์ประหลาดนั่นก็คือข้าเอง พวกมนุษย์แผ่รังสีจิตสังหาร ขี้ประจิ๋ว ใส่ข้า

มองดูชายหนุ่มผู้ที่นำทัพ ข้าอ้าปากที่จะกล่าวคำ(ผู้แปล:ไม่แน่ใจว่าเปิดปากเพื่อให้ตัวเองถูกแทงรึเปล่า) ทันใดนั้นเองความเจ็บปวดแผ่ไปยังทั่วร่างกาย ในขณะเดียวกันพื้นดินที่อยู่ใต้ตัวข้าก็เต็มไปด้วยกองเลือด,เลือดข้า แต่ก็ทำให้ข้ามีความสุขหน่อย ครั้งสุดท้ายที่ข้าได้รับบาดเจ็บมันเมื่อไหร่กันนะ?

"ข้าไม่เคยกระทำสิ่งชั่วร้ายอันใดต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์เลย เท่าที่ค้นในความทรงจำได้นั้นนะ ความจริงแล้วข้าว่าตัวข้าเองก็เป็นพันธมิตรกับพวกเจ้า มนุษย์เอ๋ย ตอบข้าหน่อยสิ ทำไมกัน?

ไม่มีเสียงตอบ

ชายหนุ่มผู้นี้ ผู้ถือดาบที่เพิ่งแทงทะลุหัวใจข้าด้วยมือคู่นั้น ผู้กล้าชื่อที่ทั่วโลกรู้จักกันดี ผู้กล้า 'ตัน' บนหน้าอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยอารมณ์โศกเศร้า ข้าเข้าใจว่านี่ไม่เคยอยู่ในความตั้งใจเจ้าแม้แต่น้อยที่จะปราบข้าแม้จะมีสิ่งนั้น แม้ผู้กล้าจะเตรียมตัว อย่างไรก็แล้วแต่ ความไม่เชื่อในสายตา แสดงออกมาทางสีหน้าของเหล่า กองกำลัง 'กองหนุน' ต่างเต็มไปด้วยความประหลาดใจยกใหญ่ ก็แน่ล่ะ ในสายตามนุษย์การล้มตัวข้าถือเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ต่อให้มีผู้กล้าก็ตามแต่

"การที่หาขอบเขตวิธีเพื่อเข้ามาฆ่าข้านี่ ท่านผู้กล้า ดาบที่อยู่ในมือเจ้า การจะสร้างดาบเล่มนั้นต้องใช้เงินตราและเวลาไปเท่าไหร่กันนะ?รวมทั้งแรงงานกับทรัพยากรที่ทุ่มลงไปเพื่อสร้างดาบเล่มนี้ บอกมาสิว่าเจ้าสามารถช่วยชีวิตผู้คนได้มากแค่ไหนกันเชียว?"

ไม่มีเสียงตอบอย่างเคย

ในฐานะสหายในอดีตนั้น ข้ารู้จักผู้กล้าหนุ่มนี้ดี รวมถึงเหล่าผู้กล้าทั้งหกผู้ร่วมเดินทางข้างหลังเขาต่างเป็นหนุ่มสาวที่มีหัวใจอ่อนโยน ผู้กล้าคงถูกสั่งให้มา ช่างเถอะ การกระทำเมื่อครู่ถ้าให้บรรยายล่ะก็นะมันคือการฆ่าตัวตาย ให้ตายเถอะ นี่คงเป็นเรื่องตลกที่คงกล่าวขานไปทั่วเผ่าพันธุ์มังกรรึเปล่านะ?

ในระหว่างคิดอยู่ เปลือกตาก็เริ่มรู้สึกหนักขึ้น นี่คงเป็นผลเวทยมนตร์ที่พัฒนาขึ้นเพื่อใช้ในการดูดกลืนพลังชีวิตโดยการแทงเข้าไปที่หัวใจมังกรสินะ ที่จริงก็ไม่เลวนะหรอก การฆ่าสิ่งมีชีวิตผู้อาวุโสอย่างข้า การเตรียมการจำเป็นต้องจัดเตรียม สุดท้ายแล้ว ข้าเองก็ประหลาดใจว่ามันใช้ได้ผลเหมือนกัน

"ฟุมุ"

"ฟังให้ดีนะ เหล่ามนุษย์ จิตใจพวกเจ้านั้นทั้งสวยงามและล้ำค่ายิ่งนัก หากเสียแต่ว่า หัวใจเจ้านั้น อ่อนแอเต็มไปด้วยความปรารถนา พวกเจ้าในที่นี่ก็เป็นเพียงมนุษย์ตนหนึ่งที่แยกออกได้ยากว่าเป็นคนหรือสัตว์ร้าย พวกเจ้าในที่นี้คนใดที่ไร้ประโยชน์แล้ว ก็อาจจะถูกกำจัดเหมือนอย่างตัวข้าในค่ำคืนนี้

ให้ความตายข้าเป็นบทเรียนแก่พวกเจ้าทุกคนในที่นี้! นี่เป็นคำแนะนำสุดท้ายที่จะมอบให้แก่พวกเจ้า เพื่อนตัวน้อย"

แม้พวกเขาจะไม่ภูมิใจในสิ่งที่กระทำลงไป พวกเขายังก้มหัวลงพยายามทรึมซับคำกล่าวที่เต็มเปี่ยมไปปัญญาโบราณเข้าไปในหัวใจพวกเขา ข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกหากมีใครในพวกเขาหัวเราะเยาะใส่ข้า ก็ทำไมจะไม่ล่ะ?ก็ข้ายืนกรานแล้ว การมีชีวิตอยู่อย่างยาวนานมันน่าเบื่อ เผ่าพันธุ์ข้าก็ลดจำนวนลูกหลานลงก็เพราะเรื่องนี้แหละ ก็ไม่เลวร้ายนักหรอกที่ตายภายใต้แสงจันทร์ที่สวยงาม ช่วยให้ภายในใจข้าจากไปอย่างสงบ

"ฟุมุ..."

ข้าหายใจเฮือกสุดท้ายและหลับตาที่อ่อนเพลียลง ให้พูดตามตรง ชีวิตมันก็น่าเบื่ออยู่แล้วสำหรับมังกรผู้มีพลังทัดเทียมมีคู่ปรับอย่างพระเจ้าและจ้าวปีศาจ จบชีวิตข้าลง ข้าอยู่นานมากพอ พี่น้องที่ร่วมท่องโลกกับข้าเมื่อโบราณมากแล้วยังไม่ถึงจุดจบสินะ ข้ารู้สึกผ่อนคลายน้อมรับจุดจบ รู้สึกแปลกหน่อย มีมังกรไม่กี่ตนที่น้อมรับความตาย โฮ้ ยมทูต ท่านจงนำพาวิญญาณข้าไปสู่ทะเลวิญญาณเถอะให้ข้าหลับไปชั่วนิรันดรกาล ไม่เช่นนั้นแล้ว ตัวท่านและนรกท่านจะปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงลุกไหม้บันดาลโทสะ!ข้าคิด

"ฮืมม...ฮืมม..."

จากนั้นข้าก็ฮัมเสียง ที่จริง มันไม่ควรจะมีเสียงบ่นดังขึ้นมาเลยด้วยซ้ำก็ในเมื่อลิ้นมังกรไม่สามารถออกเสียงนี้ได้เลยนี่ เรามังกรไม่สามารถติดต่อด้วยการกล่าวคำพูดแต่ผ่านทางจิตใจต่างหาก อะไรกันฟะ?

เบื้องหน้าข้า ข้าเห็นขาสองข้าง ขามันเล็กและเปลือยเปล่า ใช้เวลาไม่กี่นาทีทำให้ข้าตระหนักได้ว่านี่เป็นขาของเขา ข้า ผู้ที่สมควรหลับไหลในทะเลวิญญาณชั่วนิรันดร์ กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง ให้เดาก็คือเกิดใหม่เป็นมนุษย์ ข้าสรุปไปไกลถึงเพียงนั้น

ทำไม...ทำไม...ทำไมข้าถึงยังมีชีวิตอยู่นะ ชีวิตอีกครั้ง?

ข้าได้ยินเสียง ตุบตับ-ตุบตับ-ตุบตับ-ตุบตับ-ตุบตับ-ตุบตับ ใช้เพื่อครู่หนึ่งก็เอะใจได้ว่ามันเป็นเสียงหัวใจของเขาเอง แต่ข้าก็ได้เสียงหัวใจอีกดวง?มีใครอยู่ในนี้อีกนะ?บางทีคงเป็นพี่น้องข้ารึเปล่า?ไม่ใช่หรอก คงเป็นแม่ข้าแน่ๆ ไม่มีพื้นที่ ไม่มีการแข่งขันกันในท้อง ทันใดนั้น ข้ารู้สึกเหนื่อยล้า คงเป็นผลจากรับข้อมูลมากไปขณะเป็นทารกอยู่ ช่างเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็น

เจ้าจะทำหน้ายังไง หากอยู่ในสถานการณ์เฉกเช่นข้า? ก็ไม่ดีกว่ากัน ข้าเดา

กลับเข้าเรื่อง ทำไมตัวข้า ผู้สมควรตายสนิท กลับมามีชีวิตเป็นทารกในท้องแม้กันนะ?ทำไมนะ ทำไม ทำไม ทำไม?แม้ข้าจะตั้งใจยอมตายด้วยน้ำมือผู้ที่ข้าเห็นใจ ทำไมไม่ให้ข้าหลับไหลไปชั่วนิรันดร์กันนะ? ซ้ำร้ายยังเกิดใหม่ในฐานะวิญญาณมนุษย์วัยทารก แน่นอน ไม่มีใครสามารถให้คำตอบกับข้าได้ งั้น คงต้องรอออกจากมดลูกแม่ ซึ่งต้องใช้เวลาสักพัก ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้เลย ไม่มีเลย! แต่นั้นก็ทำให้ข้าตระหนัก หลังจากได้สติสัมปชัญญะนึกคิดได้ ข้าได้ถามตัวเอง มันมีความหมายอะไรกันแน่กับการได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง?พ่อแม่มนุษย์คงดีใจที่ได้เกิดมา

ระหว่างที่คิดท่ามกลางของเหลวในมดลูกแม่ก กล้ามและผิวหนัง ทำให้ข้าตระหนักว่าตัวข้าอาจมีพี่ชายคนโต ครอบครัวเหมือนจะคุยเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ พี่จะเฝ้ารอคอยวันที่ข้าเกิดไหม? ข้าคงขโมยจุดเด่นของพี่ไปแน่ ข้าผู้เคยเกิดในฐานะมังกร ครั้งนี้ จะเกิดในฐานะมนุษย์ ข้าควรทำไงเกิดเป็นมนุษย์และอยู่อย่างมนุษย์หรือ?ให้ข้าทรยศความคาดหวังครอบครัวที่มีต่อข้า?แม้ตัวข้าจะแก่ โบราณ ข้ายอมรับว่าข้าเองก็ไม่มั่นใจกับครอบครัวเท่าไหร่นัก เหตุผลหลักเพียงเหตุผลเดียวก็คือข้าไม่เคยมีครอบครัว

ฟุมุ

เป็นที่ชัดเจน จากบทสนทนาข้างนอก ข้าเกิดใหม่บนโลกที่ซึ่งวิทยาศาสตร์และเวทยมนตร์ยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างถี่ถ้วน รู้สึกอึดอัดที่เคลื่อนไหวลำบากในช่องว่างที่จำกัด ทารกน้อยอยู่แบบนี้ตลอดเก้าเดือนได้ยังไงกันนะ?ตอนนี้ ร่างกายจริงๆแม้จะเป็นทารกในครรถ์ล่องลอยในน้ำคร่ำแต่จิตใจเป็นมังกรผู้ทรงพลัง

ทารกในครรถ์ตามธรรมดา ก็ไม่มีอะไรให้ทำมากนักตอนอยู่ในท้องแม่ แต่ข้าทากรในครรถ์ผู้ไม่ธรรมดา ทำเรื่องเป็นไปไม่ได้แล้วในภาวะร่างกายเช่นนี้ นั่นคือ การคิด แม้จะเกิดใหม่ แต่ก็สามารถรับรู้ถึงวิญญาณที่เสียหายได้ แต่ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ที่จะทำให้ชีวิตตกอันตราย แม้แต่น้อย แต่ก็อยู่ระดับสังเกตเห็นได้

ไม่มีอะไรให้ทำมากนัก ขณะที่ฟังครอบครัวคุยกัน ข้าตัดสินใจใช้ Chi Myaku ช่วยให้ข้าแทรกแซงพื้นดินเพิ่มคุณภาพดินช่วยผลผลิตจากการเพาะปลูกดีขึ้น ช่วยให้การเก็บเกี่ยวสูงเกินกว่าที่ชาวบ้านคาดการณ์ไว้ เรียบร้อย คงใช้เวลาสักพักใหญ่ แต่การเก็บเกี่ยวรอบหน้าจะเป็นรอบเก็บเกี่ยวที่ดีที่สุดเท่าที่หมู่บ้านนี้เคยมีมา ข้าใช้พลังเวทยมนตร์ทั้งหมดในส่วนที่ใช้การได้ในขณะนี้ หรือก็คือ ช่วยให้พื้นดินอุดสมบูรณ์ไปอีกไม่กี่ปี

ผ่านไปหลายเดือนหลังจากที่ข้าตระหนักได้ว่าข้าเป็นทารกในครรถ์อาศัยอยู่ในท้องแม่ อีกไม่นานมากนักจะถึงวันที่ข้าเกิดในฐานะมนุษย์วัยทารก ชีวิตมันมีเป้าหมายงั้นเหรอ? จิตอกุศลและจำนนต่อการมีชีวิตอยู่เข้ามาแทรก ข้าสงสัยหากจิตใจข้าเป็นอย่างไรหากปราศจากความคิดแง่ลบ ฉันยังคิดต่อไปในท้องแม่คิดว่าแม่จะเป็นคนแบบไหน

ไม่นานนัก แม่มนุษย์ในที่สุดก็ให้กำเนิดข้า ทารกมนุษย์ผู้มีสุขภาพอนามัยแข็งแรง

น้ำที่ถูกเอาออกจากดวงตา ข้าฝืนดวงตาให้ลืมขึ้นมองไปรอบๆ ไม่สามารถจับจุดภาพอะไรได้ เมื่อดวงตาเริ่มจับภาพได้ก็ได้เห็นร่างชายและผู้หญิงที่ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยน ข้าถูกอุ้มด้วยมือของผู้หญิงจ้องมองไปในตาผู้ชาย พวกเขาทั้งสองมีรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าพวกเขา ให้เดาสองคนนี้คือพ่อแม่ของข้า

เมื่อสายตาจับภาพได้ ข้าถูกอุ้มโดยแม่จ้องมองดูสายตาของผู้เป็นพ่อ ทั้งคู่มีรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าพวกเขา เพราะตัวเล็ก จากมุมมองข้าแล้ว พ่อแม่ทั้งสองเป็นคนใหญ่ยักษ์ แน่นนอนมุมมองจากมังกรก็มีผลด้วยเช่นกัน ข้า เผลอคิดเวบนึงว่าพ่อแม่เป็นไททัน เหตุผลช่วยรั้งไว้ เนื่องจากข้าอยู่ในร่างมังกร และพ่อแม่ก็เป็นมนุษย์อย่างเห็นได้ชัด ข้าเห็นรอยยิ้มแม่ที่แสดงว่าท่านกำลังเปี่ยมล้นไปด้วยความปิติยินดี

"ขอบคุณพระเจ้า! ลูกลืมตาแล้ว ฟุฟุฟุ หวัดดี เจ้าลูกตัวน้อย"

พ่อแม่ยังมองตัวข้าต่อไป ข้าสัมผัสได้ถึงความผ่อนคลาย ไร้ความกังวล เมื่อแม่แตะตัวข้าอย่างอ่อนโยน การแตะช่วยทำให้ข้าสงบใจลงยิ่งนัก

"ลูกคนนี้ไม่เห็นร้องเท่าไหร่เลย จะดีกว่าหากลูกร้องหน่อย ยิ่งทำให้แม่อยากโอบกอดเข้าใหญ่"

แม่ข้าสัมผัสแก้มด้วยความรักขณะที่พูด ตอนนี้ ตัวข้ายังขยับได้เพียงนึดเดียว ข้าสนุกกับการถูกอุ้มโดยแม่

"ลูกจ๋า ต่อไปเจ้าจะชื่อว่าดราน แม่ลูกอยู่ตรงนี้ มาทักทาย ป๊ะป๋าหน่อยเร็ว"

แม่ค่อยๆชูข้าไปทางหน้าพ่ออย่างระวังจากนั้นก็เอาแก้มถูกับ โอ๊ย หน้าพ่อที่โกนแล้ว ข้าไม่แน่ใจว่าเรามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกันไหมแต่ตอนนี้ข้ามีประสบกับความรู้สึกประหลาดที่ไม่เคยมีมาก่อน หรือที่มนุษย์เลือกว่า "ความผูกพัน ครอบครัว"

ข้าที่เป็นถึงมังกรผู้โบราณสุด ข้าไม่มีทั้งแม่หรือพ่อ ไม่มีใครที่จะเหมาะสมให้เรียกว่าพ่อแม่ได้ แต่ก็มีมังกรที่ซึ่งข้าเรียกได้ว่าเป็นพี่น้อง แต่ก็แค่ในความรู้สึกล่ะนัก ดังนั้น สำหรับข้าที่เกิดมาในฐานะมนุษย์ ได้สัมผัสกับความอบอุ่นที่พ่อแม่คู่นี้มอบให้อย่างที่ไม่เคยได้รับ เพิ่งจะเคยสงบใจเท่าครั้งนี้ ข้าผู้เคยเหนื่อยกับการมีชีวิตอันยาวนาน และเลือกจะถูกฆ่าโดยชายผู้กล้าหาญเอง แทนที่จะได้นอนหลับไปชั่วนิรันดร์ แต่กลับทำให้ข้าได้รับรู้ถึงความอบอุ่นของครอบครัว ข้าไม่อาจกล่าวคำขอบคุณอันล้นพ้นต่อหน้าผู้ที่ฆ่าข้าได้ แต่ก็...ขอบคุณ ยังไงก็ตาม จะแย่แค่ไหนกันเชียว?ชีวิตในฐานะมนุษย์ ความอุตสาหะดิ้นรนและพยายาม น่าสนใจจริงเชียว

"ที่รัก ดูสิ! ดรานยิ้มด้วยล่ะ!"

"ลูกชายที่เกิดมาสุขภาพแข็งแรงและร่าเริง แม่ดีใจจริงๆที่ลูกเกิดมา ดราน"

ข้าหัวเราะ ตอนนี้เนี่ยนะ? ฮะฮ่า ครั้งสุดท้ายที่ข้าหัวเราะมันเมื่อไหร่กันนะ? บางทีการใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์ก็คุ้มค่าแล้ว



แปลจาก https://binhjamin.wordpress.com/sayonara-ryuusei-konnichiwa-jinsei/volume-1/chapter-1/